Elementy złączne z ocynkiem ogniowym – co i jak i po co?

Połączenie będzie tylko tak trwałe, jak najsłabszy jego składnik. Oprócz jakości materiału, z którego wykonany został element złączny, istotne jest zabezpieczenie go przed wpływem czasu, czynników zewnętrznych. W przypadku detali stalowych istotna jest ochrona ich przed korozją. Często wykorzystywanym rozwiązaniem jest pokrycie powierzchni warstwą cynku. Wykorzystany jest fakt, że cynk łatwo łączy się ze stalą i jest odporny na korozję. Stosowane są dwie metody nakładania cynku na powierzchnię: ocynk ogniowy oraz elektrolityczny. Nadają one materiałowi efektowny wygląd. Różnią się trwałością. Z łatwością można je rozpoznać po fakturze powierzchni.

Ocynk elektrolityczny

Oba ocynki charakteryzują się srebrzystym kolorem. Ocynk elektrolityczny cechuje gładka powierzchnia. Jego warstwa ma grubość od 3 do 6 µm w standardzie oraz więcej nawet do 25 µm. Co to oznacza w praktyce?

Jest mało odporny na uszkodzenia mechaniczne, zarysowania.

Zbadano, że pokrycie ocynkiem elementów używanych w pomieszczeniach produkcyjnych o dużej wilgotności i pewnym zanieczyszczeniu powietrza, (np. zakłady spożywcze, pralnie, browary, mleczarnie) oraz na zewnątrz pomieszczeń (w atmosferze miejskiej i przemysłowej, przy średnim zanieczyszczeniu tlenkiem siarki lub w obszarach przybrzeżnych o małym zasoleniu) ulega erozji z prędkością 1,5 µm na rok. Zatem po 2… 4 latach właściwości ochronne ocynku galwanicznego zanikają.

Ocynk ogniowy

Nakładany jest przez zanurzenie elementu w rozgrzanym do temperatury ok. 450-500 stopni cynku (Zn). Najczęściej cynk topiony jest na ogniu i stąd pochodzi nazwa procesu. W wyniku kąpieli, na powierzchni chronionego metalu osadza się cynk, który następnie krzepnie i tworzy, warstwę o wyczuwalnych nierównościach.

Zgodnie z normami, pokrycie powinno mieć grubość nie mniejszą niż 40 µm. Stanowi ono zatem gwarancję skutecznej ochrony przez ćwierć wieku.

Ocynk ogniowy powstaje przez kolejne nałożenie na siebie kilku warstw. Jeżeli uszkodzona zostanie jedna z nich (np. podczas wykonywania połączenia), pozostałe zachowują swoje właściwości ochronne.